ناگاه تر از شعر صدا می زنیم تا






پروازکند این من در خویش تنیده



من مات که با این همه تعجلیل چه باید




پاسخ بدهم ؟ پیک به تاخیر رسیده




نه بال و پری با من ازآن روح پرنده






نه جاذبه ای با من از این جسم تکیده



با معجزه ی خواب هم این پیرزمانی ست






از این همه گل رایحه ای نیز نچیده






یک آن به خودت فکر کن و بهت خلایق




با هم قدمی با من پیرانه خمیده




شاید که بخندی به من و باورم اما




وقتی که غروبم من و وقتی تو سپیده




وقتی خبرت نیست یکی مثل توعاشق




یک عمر به پای من و شعرم چه کشیده



باید که به تلمیح ، نه ، باید به صراحت




فریاد کنم از سرتان هوش پریده
 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: